Aaa geleli 1 yıl mı olmuş...

Burda geçen bir yılımı tamamlıyorum bugün. Bir yılın ne de çabuk geçti.
Bir yılın sonunda biz şimdi yeni bir eve taşınıyoruz. Aslında ilk geldiğimden beri planladığımız yere taşınıyoruz şimdi. Biraz sürüncemede kaldık ne de olsa şimdiki ev kocaman ve merkezi ama yeni ev deniz kenarında bir sitede ve sosyal anlamda Libya'da olduğumuzu bize unutturacak cinsten. Kutu gibi bir ev 1+1. Çok eşyamız yok ama gene de büyük evden sonra alışması zor olacak. Muhtemelen çamaşır ipi, ütü masası, elektrik süpürgesi gibi sinir bozucu şeyler ortalıkta kalmak zorunda olacak ama nolcak tek derdimiz bu olsun. Değişiklik her zaman iyidir ne de olsa. Akşam eve dönüş yolumuzu her zaman gözleyen karşı evin küçük kızlarını özliyeceğim bir de :( Her akşam istisnasız el sallamak için cama çıkıyorlar bizde onlarla el sallayıp eve giriyoruz. 

Libya'ya tamda bana anlatıldığı gibi çıktı ne bir eksik ne bir fazla. Gerçi gelmeden insanın içinde gene de bir umut oluyor daha iyidir belki de diye. Bunca paraları olmasına rağmen bu şeklide yaşadıklarını görmekse içler acısı. Gerçi belkide onlar hayatlarından memlundurlar.

Bu bir yıl içinde en çok üzüldüğüm şey gidemediğim bir cenaze ve dört düğün oldu. Uzakta olmanın en büyük dezavantajı bence bu. Herkeslerden uzak kalmak. Bunun dışında kaçırdıklarım daha da uzun bir liste tabi ki mesela sinemada gidemediğim filmler. Baharda yiyemediğim yeşil erikler. Kutlayamadığım doğumgünleri. Buluşamadığım arkadaşlar. Dostlarla, kuzenlerle, sevdiklerimle yapamadığım sıcak sohbetler. Gezemediğim alışveriş merkezleri. Maddi manevi pek çok şey yani. 

Neyseki burda sevdiğimle beraberim, burda da arkadaşlarımız var. Buraya da alıştık. Gönüllerimiz güzel olsun herkes sağlıklı olsun yeter varsın biz uzakta olalım bir süreliğine.

Dün tamda 1 yılım dolmak üzereyken Sabratah amfi tiyatrosunda Anadolu Ateşini izlemek çok iyi geldi. Bu sene hiç açık hava konserine gidememiştim tabi. Arada bir böyle şöyler olsa ne güzel olur.