Bir zamanlar ben de

Evet canım nerede kalmıştık....

Beynimiz analiz okumaktan, ne oldu ne bitiyor anlamaya çalışmaktan yanmak üzereyken birden hayat normalleşmeye başlamıştı. Ne de olsa psikologlar eğer düzeltmek için elinizden gelmeyen bir şeyler varsa oluruna bırakın, kendinizi sevdiğiniz şeylere verin demişlerdi. Korkular hüzünler hepsi birbirine karışmıştı.

Bizim evde de zaten hayatı normale hemen döndürecek bir şahıs bulunuyordu, terrible two, horrible three, f.c.k.ing four seyrinde devam eden....


Evet burada sanatçı başka bir resmi kopyalıyor....kaynak 


Ben boyalara yavaş yavaş ucundan kıyısından dokunduğum için mutlu, o ise en minik, oval, plastik renkli, ıvır zıvır şeyleri üstün ikna, inat ve istikrarlı tutumuyla anne babasına aldırabildiğinden çoook mutluydu. Veee onlarla aşk yaşıyordu....Evdeki yüz milyon minik şey bu sayede iki katına çıkmıştı ama ne de olsa onu bir süre oyalayacaktı...






Yorumlar